TEMAS PENDENTES

Retomo o meu blog agora que no mes de agosto a vida municipal do Concello entra en época vacacional e dispoño de algo mais de tempo, pois teño unha morea de temas agardando no tinteiro que pelexan por plasmarse para que os poidades ler.
O primeiro é o 37 Congreso Socialista que se celebrou os días 4, 5 e 6 de xullo do presente ano en Madrid. Non tiña eu moitas ganas de asistir a este encontro socialista, pois encontrábame cansa polo traballo cotiá e a simple idea de pensar nos mais de mil km. de ida e volta me esgotaba mais se cabía, pero era importante que Narón estivera representado alí, nese graíño da historia do partido.
Saímos ás cinco da mañá cara á capital, Ángel, Iván, Beatriz mais eu, e de camiño paramos a recoller á compañeira Silvia de Cerceda. Chegamos ó Congreso ás once da mañá, e despois de acreditarnos entramos no recinto do Pazo de Congresos onde nos mesturamos con compañeir@s de toda España, militancia entre a que puidemos atopar a moitas amizades ás que non viamos dende facía tempo. Subimos ó entrechán reservado para @s observadoras/es e dende alí acudimos á apertura dunhas xornadas exemplares, que se desenvolveron nun clima de consenso, unidade, ganas, forza, optimismo..., nunha verba dunhas xornadas nas que tod@s @s que asistimos nos sentimos unha soa persoa cun só sentimento, o sentimento que o noso Presidente Zapatero nos transmitiu en todas as súas intervencións, o de pertencer a unha grande familia de esquerdas, a unha familia consolidada que ten fixado rumbo, programa, ideais e principios.
Cómo estivo o Presidente! Recordoume a Felipe nos seus mellores tempos, claro, conciso e directo, con voz firme e xesto decidido. ¡Qué grande és José Luís, e que razón tes, sempre dando exemplo en lugar de “dar caña”! Él foi quen de sentir o noso agarimo e a nosa calor, pero tamén soubo transmitirnos ese sentimento na mesma medida. Chegou a súa proclamación novamente como Secretario Xeral por case a totalidade dos votantes, e logo a sorpresa, a nova Executiva Federal, onde a compañeira Leire se converte na nova alma do partido, nomeándoa Secretaria de Organización. Non sei qué me emocionou mais, se a aperta de ZP e Felipe ou a emoción de Leire....
Podería facer un artigo que falara de lecturas do acontecido, que fora político, pero iso o deixo para outr@s blogueir@s, eu simplemente direi que o noso Partido entra nunha nova fase, dando un paso mais na consecución da igualdade, da solidariedade e da defensa dos dereitos sociais. É tarefa de tod@s a consecución das metas fixadas, e coa aposta pola xuventude que amosou o noso Presidente, coa súa aposta decidida polas mulleres nos postos mais relevantes, o futuro pinta mais vertebrado e compacto do que xamais puidemos maxinar ou soñar.
Xa de volta na terriña, xa na casa só me queda facer unha pequena reflexión, levo poucos anos nesta grande familia, nela atopei e atopo compañeir@s de excepción, tamén xente que pinta moi ben e logo non é nin a sombra do que pinta; pero o mellor que teño, por riba dos que parecen ser e non son, por riba dos ideais e dos principios socialistas, son ese puñadiño de amig@s, eses que son mais que simples compañeir@s, que sempre están presentes e que levo no meu corazón, non poño nomes porque non hai falta de poñelos, eles i elas saben quen son, a tod@s GRACIAS con maiúsculas, gracias por deixarme ser un anaco de vos.